जिन्दगी

यि यादहरु साह्रै बेइमान छुस्स मिसकल मार्छ नेटवर्क बिजी राख्छ! रातभर अनिदोँ आँखा बोकेर मस्तिष्क सपना देख्न उद्देलित बन्छ सपना पनि कस्तो अजिब,अजेय,अदृश्य मन उस्तै भावुक सुम्सुम्याउँछ परेलीहरु दुखाउँछ आफैँलाई सोध्छ घरी घरी के जिन्दगी जिन्दगी जस्तै भयो? जिन्दगी आफैँमा प्रश्नचिन्ह बनेर ठिङ्ग उभिन्छ सामुन्ने खोज्छ आफैँलाई निरन्तर निरुत्तर यी संवेगहरुमा फर्कन्छ रित्तो हात उसैगरी! अचेल जिन्दगी घुम्ती मोड र कुइनेटाहरुमा हजारौँ ठक्कर खाएर रन्थनिँदै सुस्त गतिमा चल्दैछ थियो दौडनुपर्ने रफ्तारमा कठै!घिस्रँदै पो छ यि घर्षणहरुले छोडेका धुन कति नमिठा बिरक्त लाग्दा! सायद परिवर्तन जरुरी थियो आफैँ चल्नु भन्दा इशारामा चल्नु र त जिन्दगी जिन्दगी जस्तो नभएर फोटोकपि जस्तै भैदिएपछि मेरा मौनताहरु उत्कर्षमा पुगी नयाँ जीवनको नयाँ आयाम खोज्दै आफु हुनुको बोधबाट अलग बसेर असन्तुष्टी पोखिरहेछ भन्दैछ अब बिद्रोह जरुरी छ...!!