तनाब

जति नै एकाकार हुन खोजे पनि
आफ्नै मनसँग
वाह्य कर्कस आवाजले
छेकिरहन्छ बाटो मेरो
साँच्चै
तनाब कति नजाती हुने
पिरोल्छ,निमोठ्छ अनायसै
अंकुराउँदै गरेका रहरहरुलाई
बाध्यताले हो कि रहरले
बुझिन्न यहाँ
आफैँले बोलेको पनि
उसो त प्रश्न छ मेरो
के आफुसँग म बोलेँ र कहिल्यै?
कि चिच्याइरहेछु
यो कप्टि दुनिँयालाई सुनाउन
मन भरीका पिडाहरु?
अनुत्तरित मेरा प्रश्नहरुले
दुखाउँछ मलाई नै
यत्रतत्र सर्बत्र
र पनि
खोजिरहेछ मन
एकाकार हुन आफैँसँग

प्रतिक्षामा तस्बिर

जानेहरु छोडेर कतै पर
यो मुटुभन्दा पनि टाढा
फेरी फर्किएलान् नफर्किएलान्
तर पनि
बर्षौँ देखिका
यी प्रतिक्षारत आँखाहरु
उ हिँड्ने गरेकै गोरेटोमा बिछ्याएर
एक युग बिताउन राजी यो मन
लाग्छ त्यो भित्तामा झुन्ड्याइएको तस्बिर झैँ
मौन प्रतिक्षामा छ कसैको
सायद
केहि संगम पक्कै हुँदो हो
त्यो तस्बिर र ममा
र त
उसको टोलाएको मुहार हेर्दा
म स्वयं टोलाउँछु कता कता
पत्तो नदिइ यी आँशुहरु
आँखाको बलेसि हुँदै बग्छन्
उसो त त्यो तस्बिर किन रुँदैन?
किन पोख्दैन पिडा?
र पनि
म बोध गर्छु हेरेरै तस्बिर
सुम्सुम्याउन सक्छु उसको आत्मा
त्यसैलै
हुनसक्छ हामी एक जस्तो भएर पनि
समानान्तर रेखामा बाँचेर पनि
केही फरक पक्कै छ ममा
त्यो झुन्ड्याइएको तस्बिर भन्दा

झरी

मेरै झ्यालबाट देख्दैछु
रुँदैछ आकाश
बर्षाउँदैछ पिडाहरु
साँच्चै
म त्यो झरी किन भइन?
हुँदि हो त
निस्फिक्री बगाउँथे
सदियौँदेखि लुकाइराखेका पिडाहरु..

गजल

किनबेच हुन्छ रे सिंहदरबार बिक्रीमा छ
दलिय नेतासँगै यो सरकार बिक्रीमा छ

बिभत्स घटनामा नछट्पटाउने नबोल्ने
निर्जिब कलम बोक्ने पत्रकार बिक्रीमा छ

यथार्थमा हैन चाप्लुसिमा रमाउने सँधै
यी आम मिडिया अनि समाचार बिक्रीमा छ

स्याबासी त राम्रो कामले पो पाइन्छ हैन
भारु र डलरको जयजयकार बिक्रीमा छ

को सुन्छ यहाँ पिडा र क्रन्दनको आवाज
नाङ्गो तस्बिर भरिएको अखबार बिक्रीमा छ

गजल

विश्वमान चित्रबाट हराउँदैछ मेरो देश
उन्मुक्तिको चाहसँगै कराउँदैछ मेरो देश

रातारात जङ्गे पिल्लर सरेका छन् हेर
सतित्व नै लुट्नेसँग डराउँदैछ मेरो देश

आफ्नाले नै नैतिकता साटेपछि डलरमा
सपुतको खोजिमा बर्बराउँदैछ मेरो देश

चाल अब जब्बर कदम देश बचाउन
स्वाधिनतालाई मन पराउँदैछ मेरो देश

गजल

अब त यो जिउँदो लाश बाँकी छ
तिमीसँग थोरै आश बाँकी छ

म मर्नु अघि नै तिमी आउँछौ
हृदयमा यो बिश्वास बाँकी छ

केहि गल्ती तिम्रो अनि केही मेरो
सच्याउनुपर्ने इतिहास बाँकी छ

थोरै डढेको थोरै भत्किएको त्यो
हाम्रो प्रेमको घरबास बाँकी छ

तिम्रै लागि केबल तिम्रै लागि
यो छातिमा अन्तिम स्वास बाँकी छ

गजल

लहर हुँदा टाढा त्यो बगर एक्लो भयो
उदास मेरो जिन्दगीको सफर एक्लो भयो

तिमी थियौ र त यहाँ थियो ठुलो रमझम
बिना तिम्रो आगमनमा नगर एक्लो भयो

कति कुरुँ तिम्रो बाटो हेर्दै जुनतारा
तिम्रो यादमा हरेक प्रहर एक्लो भयो

चुरापोते,धागो,सिउँदोमा सिन्दुर अनि
तिम्रै नाममा लगाउने रहर एक्लो भयो

बिर्सियौ कि कठै सानु तिम्री का़यालाई
पठाएनौ पत्र र त खबर एक्लो भयो

सजल भाव

कतिपय शब्दहरु कोर्दा कोर्दै आँखाहरु रसाउँछन् र रसाउनुको रहस्य खोजेर कतै भेटिन्न कहिलेकाहीँ बस् सजल नेत्रसँगै कोरिन्छन् भावहरु र पोखिन्छन् यत्रतत्र सर्बत्र...
सायद तलका हरफहरुले गजलको नियम पुरा गरे या गरेनन् थाहा छैन तर यति थाहा छ कि जति शब्द कोरेँ एक एक शब्दले आँखा सजल बनाए!उसो त म आफैँलाई पनि थाहा छैन यी शब्दभित्र म आफैँ पर्छु कि पर्दिन...

हर दिन हर रातले रुवाउँछ आमा
समयको अन्तरघातले रुवाउँछ आमा

नगर्नु बिश्वास परायाको भन्थ्यौ नि
यी आफ्नै भन्ने जातले रुवाउँछ आमा

पैसामा बिक्दो छ माया ममता पनि
ब्यापारीको यो जमातले रुवाउँछ आमा

माया गरेझैँ गरी छक्याइकन कठै!
छुरी धस्ने ती हातले रुवाउँछ आमा

न रह्यो आफ्नोपन न रहे आफन्ति
मलाई यो बज्रपातले रुवाउँछ आमा

गजल

हिँड्दा हिँड्दै दोबाटोमा छुटेका ति हातहरु
लाग्छ कति प्रिय थिए आफन्तका साथहरु

जति भुल्न खोजुँ भन्छु झनै बढ्छ किन
काँडा बनि घोच्छ कठै मुटुमा ति बातहरु

भन्न कति सहज तर भोग्नेलाई छ गाह्रो
कस्ले बुझ्छ छटपटाई बितेका ति रातहरु

राखि काँखमा रेट्दै गला गए आफ्ना भन्नेहरु
कति निठुर कति कप्टि यि मान्छेका जातहरु

आँशुहरु बदलामा फेर्छु भनि मैँले पनि
सँगालेर राखेँ हरेक बिश्वासघातहरु !!

गजल

तेरो र मेरो बिचको दुरीको परिणाम हो यो
जिवन जिउने मजबुरीको परिणाम हो यो

न दे दोष कसैलाई,उसलाई न मलाई
मात्र तेरो एक्लो चुरीफुरीको परिणाम हो यो

हिम्मत थिएन तभित्र सामुन्ने भै युध्द जित्ने
पिठ्युँ पछाडि धसेको छुरीको परिणाम हो यो

उडायो सबै अबशेष बाँकि छैन केहि नै
त आफैँले निम्ताएको हुरीको परिणाम हो यो

गजल

सम्पत्ति प्रतिको तिम्रो झुकाब बडो गजब लाग्छ
कुरुप मन चेहरामा नकाब बडो गजब लाग्छ

आफैँसँग रित्तीएर बाँचेको देख्दैछु म कठै!
फेरी यो देखावटी रबाफ बडो गजब लाग्छ

नैतिकता बिर्सियौ भुल्यौ सिमा आफ्नो अनि
कुन आँटले दिन्छौ सुझाब बडो गजब लाग्छ

कति ठुलो कला छ है भ्रममा राख्ने तिम्रो यसै
पिँठ्युमा छुरा;हातमा गुलाब बडो गजब लाग्छ

पोल्छ कि कसो भत्भति अचेल छाती तिम्रो
आँशु पिउँछौ कि पिउँछौ सराब बडो गजब लाग्छ

शिर्षक बिहिन कविता

मैँले फुटाईदिएँ हातका चुरा
चुडालेँ बन्धन मंगलसुत्रको
पखालेँ सिउँदोको सिन्दुर
र स्विकार गरेँ
लोग्ने नमर्दैको बिधवा हुन !
श्रीमान श्रीमान जस्तो नभएपछि
सम्बन्ध सम्झौता जस्तै बनिदिएपछि
प्रेम नै हुन्थ्यो पो कसरी खै !
मनसँग मन नै नमिले पछि
त्यसैले
उसका हरेक प्रेमबिहिन उत्तेजक स्पर्शमा
म निस्फिक्री स्खलित हुन सकिन
न गर्भाधान गराउन सकेँ
सुन्दर र स्वर्णिम भबिष्य
र त
वेश्यावृत्ति झैँ लाग्ने
हरेक रातका ति कृयाकलाप
मैँले चुपचाप स्विकार्न सकिन
यौवन प्यास मेटाउने साधन जस्तै
आफु परिचालित हुन सकिन
अन्तत:
जिन्दगी जिन्दगी जस्तै बनाउन
आफु जिवित हुनुको बोध गराउन
मैँले सहस्र स्विकार गरेँ
लोग्ने नमर्दैको बिधवा बन्न!!

आकांक्षा

मेरै झ्यालबाट देख्दैछु
रुँदैछ आकाश
बर्षाउँदैछ पिडाहरु
साँच्चै
म त्यो झरी किन भइन?
हुँदि हो त
निस्फिक्री बगाउँथे
सदियौँदेखि लुकाइराखेका पिडाहरु..

गजल

निर्धक्क सास फेर्न गाह्रो छ भन्दैछु म
दुःख,पिडा,आँशु तगारो छ भन्दैछु म

पाउनु गुमाउनु नियती छैन गुनासो
मेरो संसार यसै अँध्यारो छ भन्दैछु म

किन भाक्छन् देव दिर्घायुको आशमा
मलाई त्यही मृत्यु प्यारो छ भन्दैछु म

लैजा न ए काल जहाँ छ तेरो दुनिँया
यो धर्तीमा जिवन गाह्रो छ भन्दैछु म

मन

मान्छेको आदत नै यस्तो
दुखाएर मुटु
मागेर माफी
दोहोर्याउँदै गल्ती
खेलिरहन्छन् बिश्वाससँग
तर कठै!मन,
बहकिन्छ
फक्किन्छ
बारबार
हजार बार...

कबिता

उसका गिद्धे नजरले
निँयाल्यो एकटक
सर्वेक्षण गर्यो
शिरदेखि पाउसम्म
फ्याँक्यो कुटिल हाँसो
नंग्यायो नजरैले
एक ब्यस्त बजारमा
मानिसको भिडमा
त्यही जमातमा
लुट्यो कठै!
रजश्वला नहुँदैको
कलिलो यौवन!!