गजल

हिँड्दा हिँड्दै दोबाटोमा छुटेका ति हातहरु
लाग्छ कति प्रिय थिए आफन्तका साथहरु

जति भुल्न खोजुँ भन्छु झनै बढ्छ किन
काँडा बनि घोच्छ कठै मुटुमा ति बातहरु

भन्न कति सहज तर भोग्नेलाई छ गाह्रो
कस्ले बुझ्छ छटपटाई बितेका ति रातहरु

राखि काँखमा रेट्दै गला गए आफ्ना भन्नेहरु
कति निठुर कति कप्टि यि मान्छेका जातहरु

आँशुहरु बदलामा फेर्छु भनि मैँले पनि
सँगालेर राखेँ हरेक बिश्वासघातहरु !!