तनाब

जति नै एकाकार हुन खोजे पनि
आफ्नै मनसँग
वाह्य कर्कस आवाजले
छेकिरहन्छ बाटो मेरो
साँच्चै
तनाब कति नजाती हुने
पिरोल्छ,निमोठ्छ अनायसै
अंकुराउँदै गरेका रहरहरुलाई
बाध्यताले हो कि रहरले
बुझिन्न यहाँ
आफैँले बोलेको पनि
उसो त प्रश्न छ मेरो
के आफुसँग म बोलेँ र कहिल्यै?
कि चिच्याइरहेछु
यो कप्टि दुनिँयालाई सुनाउन
मन भरीका पिडाहरु?
अनुत्तरित मेरा प्रश्नहरुले
दुखाउँछ मलाई नै
यत्रतत्र सर्बत्र
र पनि
खोजिरहेछ मन
एकाकार हुन आफैँसँग