प्रतिक्षामा तस्बिर

जानेहरु छोडेर कतै पर
यो मुटुभन्दा पनि टाढा
फेरी फर्किएलान् नफर्किएलान्
तर पनि
बर्षौँ देखिका
यी प्रतिक्षारत आँखाहरु
उ हिँड्ने गरेकै गोरेटोमा बिछ्याएर
एक युग बिताउन राजी यो मन
लाग्छ त्यो भित्तामा झुन्ड्याइएको तस्बिर झैँ
मौन प्रतिक्षामा छ कसैको
सायद
केहि संगम पक्कै हुँदो हो
त्यो तस्बिर र ममा
र त
उसको टोलाएको मुहार हेर्दा
म स्वयं टोलाउँछु कता कता
पत्तो नदिइ यी आँशुहरु
आँखाको बलेसि हुँदै बग्छन्
उसो त त्यो तस्बिर किन रुँदैन?
किन पोख्दैन पिडा?
र पनि
म बोध गर्छु हेरेरै तस्बिर
सुम्सुम्याउन सक्छु उसको आत्मा
त्यसैलै
हुनसक्छ हामी एक जस्तो भएर पनि
समानान्तर रेखामा बाँचेर पनि
केही फरक पक्कै छ ममा
त्यो झुन्ड्याइएको तस्बिर भन्दा